San Pedro de Atacama en Calama

Na La Serena gingen we nog noordelijker en oostelijker de woestijn in op weg naar San Pedro de Atacama. Onderweg stopte de bus nog even in Copiapo, waar twee weken daarvoor een ernstige modderstroom had plaatsgevonden. De stad zag er triest, verlaten en bemodderd uit. We hebben het enige winkeltje dat open was nog wat klandizie bezorgd, maar verder hebben we alleen een paar mensen gezien die puin aan het ruimen waren. Een rare sfeer om mee te maken.
In San Pedro de Atacama draait het om toerisme. Hoewel het water daar in de woestijn schaars is, hadden we een hostel met zwembad. Het is er niet voor niets toeristisch want de omgeving barst van de mooie plekken. Dus we hadden moeite met kiezen welke tours we zouden boeken. Uiteindelijk gingen we op tour naar de geisers. Terwijl we de zon langzaam zagen opkomen, begon het om ons heen te borrelen, sproeien en dampen. Een stukje verderop konden we een beetje opwarmen in een natuurlijke warmwaterbron. Heel bijzonder (als je niet op IJsland geweest bent ;)). Op de terugweg stopten we bij een dorpje waar slechts 5 mensen ‘wonen’. Ze werken in ploegen om geld te verdienen aan de toeristen die dagelijks langskomen. Toch was het leuk om te zien hoe een dorpje waar men vroeger wel echt woonde te zien. Bovendien verkochten ze lekker lamavlees van de barbecue.
Omdat we het de wintersport dit jaar weer hebben overgeslagen zijn we gaan sandboarden bij moonlight. En alsof het nog niet leuk genoeg was, werden we voorzien van muziek van een dj die zelfs De Jeugd Van Tegenwoordig draaide. De Chilenen moesten erg lachen om de tekst van Let’s go spanish.
Op de mountainbike fietsten we naar Moon valley om te genieten van de ondergaande zon die er prachtig zou zijn. Vol verwachting zaten we klaar met een koud biertje, een zak chips en een camera, maar na alle enthousiaste verhalen vooraf vonden we het toch een beetje tegenvallen. Hoewel het sowieso een prachtige omgeving was en een stukje mountainbiken altijd leuk is.
Tussendoor gingen we nog een dag naar de stad Calama, een stad waar op zich weinig te beleven valt maar waar de grootste open-pit kopermijn van Chili zich bevindt. Chili is erg trots op deze mijn omdat het de grootste inkomstenbron van het land is. De mijn ligt naast het voormalige dorp Chuquicamata (ook de naam van de mijn zelf) wat een paar jaar terug gesloten is. Alle bewoners zijn geëvacueerd naar Calama omdat de giftige dampen uit de mijn te veel schade aan de gezondheid van de bewoners bracht. Het was erg indrukwekkend om een stad te zien waar niemand meer is terwijl de gebouwen en speeltuinen gewoon nog in takt zijn. Voordat we bij de mijn aankwamen waren we al onder de indruk van de enorme wagens waarmee de kopererts vervoerd werd, maar toen we eenmaal boven het gat van 2 bij 5 km stonden en 800 m de diepte inkeken waar de wagens omhoog en omlaag reden, leken deze enorme wagens ineens speelgoedautotjes, zo klein. Inmiddels zijn ze begonnen met het ondergronds graven zodat er over een paar jaar overgegaan kan worden op een ondergrondse mijn en de giftige gassen beperkt worden. Maar het helemaal dichtgooien van de open pit gaat niet lukken.
Foto’s: Kopermijn: M5980(samen met helm), M5976 (mijngat), M5985(mijnwagen), M6051 (geisertour), M6103 (hotspring), M6162 (lama), M6199 (moon valley), M6277 (moon valley ondergaande zon), W1136 (sandboarden bij maanlicht).