Myanmar, ook wel bekend als Birma

Van Hong Kong naar Myanmar vliegen is alsof je van Londen naar Albanië vliegt: het duurt niet zo lang, maar het is alsof je op een ander continent uitstapt.

Waar in Hong Kong de wolkenkrabbers niet te tellen zijn is er in Yangon (het vroegere Rangoon) één, van wel twaalf verdiepingen. In Hong Kong zijn eettentjes op straat verboden, het centrum van Yangon is één grote openluchtkeuken. Het openbaar vervoer in Hong Kong is weliswaar niet goedkoop, maar snel, efficiënt en met voldoende capaciteit is het wel; die drie woorden zijn zeker niet van toepassing op het OV van Yangon.

Maar, genoeg vergelijkingen met Hong Kong, we zijn immers nu in Myanmar. De mensen zijn erg vriendelijk, het eten op straat heerlijk, en de oude, vervallen koloniale gebouwen erg sfeervol. De ratten die je af en toe ziet lopen vergeten we maar even. En het regent. Uur na uur, dag na dag. We wisten dat het regentijd was, maar dit valt toch wel tegen. Niet zo af en toe een bui, maar de hele dag door.

Na een dag of drie besloten we om ons boeltje te pakken, op weg naar Bagan, de plek van drieduizend tempels. Het vermelden waard is nog de taxirit naar het busstation. We dachten met twee uur ruim de tijd te hebben, maar uiteindelijk waren we stipt op tijd. De chauffeur haalde werkelijk alles uit de kast om ons op tijd te laten zijn, en (spook)rijden kon hij.

Aangekomen in Bagan was het tijd om de tempels te verkennen, en hoewel drieduizend een absurd aantal lijkt is het niet overdreven. Deze plek was ooit de hoofdstad van een welvarend rijk met blijkbaar als hoofddoel het bouwen van zoveel mogelijk tempels. Het schijnt dat de ondergang van het rijk te doen had met de vele giften aan monniken en tempels, waardoor de overheid zelf geen middelen meer had om zich te verdedigen. Hoe dan ook is het geweldig om langs de tempels te fietsen. We zijn normaal gesproken geen enorme liefhebbers van tempels, maar dit was geweldig. Enorme tempels, half vervallen, geen mens te zien. Geen hekken ook, dus op naar binnen: vleermuizen! Alsof je Indiana Jones bent, een beetje dan.

Al deze cultuur maakte het voor ons tijd voor wat natuur. Ongeveer 150km ten oosten van Bagan ligt het Inle Lake, een groot ondiep meer tussen de bergen. We lazen dat een trekking (da's Engels voor: erheen lopen) vanuit Kalaw de beste manier is om daar te komen. Drie dagen liepen we tussen rijstvelden, door bossen, en over heuvels. Prachtig, vooral boerenland, waar nog wordt geploegd met een buffel, en de tijd lijkt te hebben stilgestaan (excuses voor het cliché). Bekijk de foto's hieronder en oordeel zelf. We overnachtten in 'family houses', grote huizen/hutten op palen, waar de huisbuffel onder werd geparkeerd alsof het een auto is. Op de tweede avond was er ook drank te koop en dat werd erg gezellig. We gingen langs bij een ander huis, waar de oudste man 74 was. We mochten hem vanalles vragen, maar door drank en meligheid kwamen we niet veel verder dan vragen of hij wel eens een tijger had gezien (ja), en of we raketten konden afvuren (nee). Dat van die raketten was een minder rare vraag dan je zou denken, onze gids had namelijk tijdens het eten filmpjes laten zien van het lokale rakettenfestival. Met bamboe en buskruit (te koop op de lokale markt) worden raketten gebouwd die een kilometer of twee verderop neerkomen. We geloofden het maar half, maar de volgende dag liepen we langs de lanceerinstallatie, en moesten we het wel geloven.

Drie dagen lopen bracht ons bij het Inle Lake, en dat was inderdaad erg mooi. Op het ondiepe water wordt vanalles gekweekt en de lokale vissers hebben een bijzondere techniek om hun netten uit te zetten. Gecombineerd met de kleurrijke kleding van de lokale bevolking maakt dit een mooi geheel. De dag na aankomst toerden we met onze nieuwe vrienden van de trekking over het Inle Lake. Nog steeds mooi, maar helaas werden we wel bij erg veel winkeltjes langsgebracht. Later bezochten we nog een wijngaard in de heuvels naast het meer. Een heerlijke Chardonnay onder het genot van het uitzicht maakte het verblijf hier compleet.

Na het Inle Lake vertrokken we naar Mandalay, de officiële hoofdstad, maar eigenlijk hebben we daar niet veel gedaan, behalve het vliegveld bezoeken voor onze vlucht naar Bangkok, Thailand! Daarover de volgende keer meer.