China - Beijing en Xi'an

Na twee heerlijke weken in Nederland, kwamen we aan in Beijing/Peking. Vol spanning of we wel wegwijs konden worden met al die Chinese tekens, begonnen we ons nieuwe avontuur. Vanaf het enorme vliegveld van Beijing met de metro naar de stad was prima te doen, maar eenmaal in het centrum was het een uitdaging om de weg te vinden. Gelukkig had Maarten de offline versie van Google Maps gedownload waar toch een paar herkenningspunten op stonden. Uiteindelijk konden we ontdekken waar we precies waren door de tekens op een gebouw en op de kaart te vergelijken, een soort Memory, voor je het weet kun je Chinees lezen.

De eerste dag werden al onze vooroordelen van China weggenomen en maakte alles nog erg veel indruk. Zo viel ons het volgende op:
• Chinezen zien er best Europees uit en zolang ze geen familie van elkaar zijn kun je hen prima onderscheiden
• De Chinees (restaurant) zoals we die in Nederland kennen ziet er net zo uit als restaurants in China, wij hadden gedacht dat het in Nederland overdreven was
• Hoewel de meeste jonge mensen in Beijing wel Engels kunnen verstaan ze ons niet makkelijk. ‘Tea’ en ‘Jasmin’ zijn niet te begrijpen en moet uitgeschreven worden voordat je een Jasmijnthee krijgt
• Het is allemaal niet zo strak georganiseerd als we hadden gedacht
• Bijna iedereen is slank
• Iedereen met wie we contact hebben is super aardig
• Peuters lopen in het tegenovergestelde van een luier: een broek met een gat erin zodat ze makkelijk op straat hun behoeftes kunnen doen zonder een vieze broek te krijgen
• Ondanks dat we op toeristische plekken kwamen zagen we niet veel Europeanen. Ook de Chinezen zijn er blijkbaar nog niet aan gewend want er werd regelmatig (stiekem) een fotootje van ons geschoten
• In de grote steden is het hartstikke modern en doet het rijk aan, je ziet meer iPhones 6 en Audi’s A6 dan in Nederland
• Het is de Chinezen redelijk goed gelukt het internet af te schermen: geen Google, Facebook of Twitter. Ook andere sites geven af en toe problemen, maar als het werkt is het meestal wel snel.
Dankzij het goede metrosysteem konden we in Beijing gemakkelijk wegwijs worden. Zo hadden we na 4 dagen de Chinese muur (in het Chinees de Grote muur, eigenlijk een betere naam, het is namelijk nogal een grote muur), de Verboden Stad, De Hemeltempel met bijbehorend park en de kleine straatjes en steegjes (Hutongs, waar vroeger heel Beijing uit bestond, maar die langzaam worden vervangen door betonnen hoogbouw) wel gezien, maar er zou nog veel meer te zien zijn geweest. Als we nog eens in Beijing komen zouden we nog naar het Zomerpaleis met botanische tuin, andere parken, de Lama tempel, het Olympisch stadion (het ‘Vogelnest’) en de Watercube willen. En het rondfietsen was wel zo leuk dat dat zeker nog een dagje de moeite waard zou zijn. Altijd goed om op het hoogtepunt te stoppen. Op naar Xi’an met een supersnelle trein (onze max: 307 km/uur).
Aangekomen in Xi’an hoopten we weer eens een blauwe lucht te zien, iets wat in Beijing lastig is met alle smog. Maar in Xi’an hadden voornamelijk wolken en zelfs wat regen. Om ook wat van buiten de stad te zien, zijn we een dag gaan wandelen in HuaShang, een berg die in het Taoïsme heilig is. Daar klommen we in een paar uur een berg op in de hoop dat het langzaam steeds meer op zou klaren zodat we op de top mooi uitzicht hadden. Helaas zagen we op de top niet veel meer dan wolken ;-) En daarbij kwam nog dat we veel geld moesten betalen om in dat natuurpark te mogen komen omdat ze niet geloofden dat we studenten waren (we probeerden studentenkorting te regelen met onze OV-chipkaart omdat de entreeprijs volgens ons te hoog was). Ondanks alles hadden we een heerlijk voldaan gevoel van alle inspanning in de natuur.
Omdat de trein terug naar Xi’an twee uur vertraging had bleven we in het dorp HuaShang eten. Het was duidelijk dat ze niet gewend waren aan blanken die geen Chinees begrepen, des te leuker. We kregen heerlijk eten en genoeg bier. Eenmaal in de trein begon de ervaring pas echt. We hadden geen zitplaatsen naast elkaar, dat gaf Willemijn de gelegenheid om wat foto’s te maken van de blonde Maarten die verdween in een menigte van mensen die nieuwsgierig op hem doken. Ze hadden nog nooit zo’n persoon gezien en al helemaal niet een treinkaartje waar op de plek waar normaal hun naam in Chinese tekens staat, nu letters uit het Latijnse schift staan! Toen Maarten liet zien dat het er op zijn paspoort ook zo uitzag was het helemaal lachen, gieren brullen. Hij had gelijk grote vrienden gemaakt en kon zijn geplande uurtje slaap wel vergeten. Zowel zijn buurman links als zijn buurmeisje rechts wilden met hem een selfie en zetten die gelijk op de Chinese Facebook, iets wat voor talloze like’s en reacties zorgde. Andere coupé-gangers durfden niet om een selfie te vragen maar stonden met open mond het tafereel te aanschouwen. Een bijzondere maar leuke ervaring. We zijn alleen wel bang dat ze nu denken dat alle blanken zo stinken want we hadden in die krappe trein nog steeds de kleren aan waarin we 7 uur hadden lopen zweten.
De volgende dag was het tijd voor het wereldberoemde Terracotta leger. De eerste keizer van een verenigd China had dit laten aanleggen om hem na zijn dood te beschermen. Naar schatting 10,000 beelden op ware grootte van soldaten, compleet met paarden en wapenrusting. Dit hadden de opa en oma van Maarten bijna 30 jaar geleden al hadden gezien toen het nog maar net ontdekt was. Het was heel indrukwekkend om te zien maar wel een absurde gedachte dat iemand op het idee is gekomen om zo veel werk te steken in een leger aan beelden om zijn tombe te beschermen. Naar verluid heeft hij er 700,000 mensen aan laten werken. Hij moest eens weten hoeveel toeristen (voornamelijk Chinezen) hier nu nog naar komen kijken.